De diagnose
De diagnose
Danny was 13 jaar, toen zijn vader de diagnose fronto-temporale dementie kreeg. “Ik kan de dag van de diagnose nog goed herinneren. Ik was toen heel pessimistisch, wist zeker dat hij dood ging en moest vreselijk huilen. Ook al was de diagnose een bevestiging van ons vermoeden. Als hij thuis kwam, kon hij bijvoorbeeld zeven keer hallo zeggen.”
Het leven kon zoveel mooier zijn
"Mijn moeder kampte destijds met psychische klachten en werd drie keer opgenomen. Ik dacht vaak na over hoe het leven eruit had gezien als mijn ouders gewoon gezond waren geweest. Ik miste een vader waar ik met vragen over bijvoorbeeld scheren terecht kon. Vrienden nam ik niet mee naar huis, omdat ik mij schaamde voor mijn hem. Ik wilde niet dat zij raar naar hem zouden kijken of medelijden hadden met mij. Momenten met mijn vader wilde ik op schrift vastleggen, omdat ik bang was om later te vergeten hoe hij was toen het nog beter met hem ging. Het leven kon zoveel mooier zijn.
Het gamen leidde mij af. Ik kon wel 10 uur achter de computer zitten en isoleerde mijzelf zo van iedereen. Ik kwam in een neerwaartse spiraal terecht en emotioneel ging het steeds slechter.”
Het leven kan zoveel mooier zijn
“Ik ben toen in therapie gegaan en met hulp van medicatie sta ik nu weer stevig in mijn schoenen. Het leven kan ook zoveel mooier zijn.
Ik ben nu erg gelukkig en richt mij op de toekomst. Met de opleiding psychologie & technologie die ik momenteel volg op de TU in Eindhoven, hoop ik later als primatoloog aan de slag te gaan. Ik geniet van kleine dingen als het lezen van een boek of een wandeling. Ik koester de momenten met mijn vader als ik hem in het weekend bezoek. Die momenten dat hij geïnteresseerd is in wat ik doe en hij het later ook nog stiekem achter mijn rug en vol trots na verteld aan de verpleging.”
Maak het bespreekbaar
“Hoewel ik destijds dacht de enige te zijn, heb ik om mij heen gezien dat het iedereen kan overkomen om even niet goed in je vel te zitten. Zit je diep in de put? Schakel een professional in. Maak het bespreekbaar en probeer zoveel als mogelijk zorgeloos plezier te maken.”
|
